ഞാന്‍,
വരാത്ത നിലാവിനെ കാത്തിരിക്കുന്ന ആമ്പല്‍ പൂ...;
കൊഴിഞ്ഞ സന്ധ്യകളുടെ കണക്കെടുത്ത്
സ്വയം പഴിക്കുന്ന കാവല്‍ക്കാരന്‍...;
കാലം തീരത്ത അഗ്നികുണ്ഡത്തില്‍
ആര്‍ക്കോ വേണ്ടി ദാഹിക്കുന്ന ഓക്ക് മരം...!
നീ,
കരിഞ്ഞ പുല്നാമ്പിനു പ്രതീക്ഷയുടെ മഞ്ഞു കാണാം...;
പൊഴിഞ്ഞ പൂവിന് പുലരിയുടെ അന്ത്യചുംബനം...;
ബലി മൃഗത്തിന് കരുണയുടെ തലോടല്‍...!
പക്ഷേ ,
രാപ്പകലുകല്‍ക്കിടയിലും കാണാം,
പുലരിയുടെ മൂടല്‍മഞ്ഞ്....;
മരുഭൂമിക്കും മഴക്കുമിടയില്‍,
വെറുതെയൊരു പര്‍വതം...;
പൂനിലാവില്‍ ഇരുളിന്‍റെ കണ്മഷി...!
ഇവിടെ,
നീയുരുകി വിളങ്ങി
നീ മാത്രമാകുന്നു....;
ഞാന്‍...!
കരിഞ്ഞു ഞെരിഞ്ഞു
ഞാനല്ലാതാവുന്നു...!
No comments:
Post a Comment